Od około 60 lat wielu mężczyzn uprawiających sport wyczynowo i rekreacyjnie stosuje substancje zwiększające masę mięśni oraz poprawiające sprawność i wytrzymałość organizmu. Najczęściej stosowane są sterydy androgenno-anaboliczne (SAA, ang. anabolic-androgenic steroids), preparaty testosteronu, erytropoetyna, hormon wzrostu, IGF-1 (ang. insulin-like growth factor, insulinopodobny czynnik wzrostu), hCG (ang. human chorionic gonadotropin, gonadotropina kosmówkowa), insulina, antyestrogeny (np. klomifen, letrozol, tamoksyfen).
Dla osób stosujących SAA zasadnicze znaczenie mają tzw. efekty anaboliczne, czli zwiększanie syntezy białek (wzrost masy i siły mięśni) oraz hamowanie ich rozkładania (katabolizmu). Oprócz działania anabolicznego, wszystkie wywierają także efekty androgenne, typowe dla działania testosteronu.
Stosowanie SAA i preparatów testosteronu ma niekorzystny wpływ na płodność.
Anaboliki powodują zahamowanie wydzielania gonadotropin (FSH i LH) przez przysadkę, a przez to czynności jąder. Stosowanie SAA powoduje zahamowanie produkcji testosteronu oraz plemników (zmniejszenie liczby lub brak plemników w nasieniu) oraz często zmniejszenie objętości jąder. Zjawiska te występują z różnym nasileniem i nie zawsze są w pełni odwracalne.
Inne negatywne skutki SAA to, m.in.:
zahamowanie wzrostu u chłopców w okresie dojrzewania,
rozrost gruczołu krokowego,
powiększenie piersi (ginekomastia),
trądzik,
czerwone rozstępy na skórze brzucha i ud,
nasilone łysienie, szczególnie w okolicy czołowej,
przedłużony i bolesny wzwód prącia (priapizm),
zaburzenia psychiczne (pobudzenie, drażliwość, agresja, wybuchowość, bezsenność, zatory, miażdżyca, nadciśnienie i przerost lewej komory serca, zawał serca, udar mózgu),
wzrost ryzyka żółtaczki i raka wątroby,
wzrost ryzyka urazów mięśni, stawów i więzadeł przy jednoczesnych zaburzeniach syntezy kolagenu.
